opuszczało jej zwątpienie. Ktoś szedł w jej stronę po trawie. Odwróciła się. - Tutaj jesteś. - Pierce niósł dwie wysokie szklanki. -Przyniosłem ci mrożoną herbatę - powiedział, zatrzymując się tuż przed nią. - Mogę się przysiąść? Nie możesz! - krzyczała w środku. - Bardzo proszę - odpowiedziała. Nie na darmo tata nauczył ją dobrych manier. Pierce podał jej szklankę i usiadł obok na trawie. Czuła pod palcami chłodne, oszronione szkło. - Ależ gorąco! Czy to wyrzut? Czy tylko tak się jej wydaje? Choć może się myli. Pewnie Pierce daje jej do zrozumienia, że przejrzał jej intencje. Wie, że uciekła przed nim. Nie, to bez sensu. Skąd miałby wiedzieć? To jej wybujała wyobraźnia podsuwa jej takie pomysły. Starała się, by jej głos brzmiał normalnie: - Ale jest bryza od morza - powiedziała i właśnie w tej samej chwili poczuła na twarzy chłodniejszy powiew. -Nie jest tak źle. Zerknęła na niego z ukosa. Widziała, że zacisnął usta. Uniosła szklankę i upiła łyk. Chłodny, orzeźwiający napój smakował wyśmienicie. Amy z trudem stłumiła westchnienie. - Ukrywasz się przede mną. Omal się nie udławiła. Przyłapał ją. Milczała. Czuła się fatalnie. Nie dość że siedzi w upale i wmawia sobie, że wieczór jest przyjemny, to jeszcze kręci. Jednak nie ma zamiaru od razu się poddawać. Pierce popatrzył na nią przenikliwie. Czekał na jej odpowiedź. Zamruczała coś pod nosem i leciutko skinęła głową. - Nie musisz tego robić, przecież wiesz. Powiedziałem ci. Będę się trzymać z daleka. Siedziała nieruchomo. Nawet nie drgnęła. Pierce zapatrzył się w dal. - Choć trudno udawać - wyszeptał. Doskonale wiedziała, że to szczera prawda. Sama doszła dokładnie do tego samego wniosku. Znowu zapadła cisza. Noc gęstniała. Wreszcie Pierce postawił szklankę na starannie przystrzyżonej trawie. - Bardzo się cieszę, że tutaj jesteś. Myślę, że wiesz o tym. - W jego głosie brzmiały tłumione emocje. - Bardzo cię lubię, Amy. Naprawdę. Ogarnęła ją panika. Serce zabiło szybciej. - Jesteś niesamowitą dziewczyną. Piękną i...